ನಾನಂದು ನೇಗಿಲಿನಿಂದ ಉಳುತ್ತಿದ್ದೆ. ಯಙ್ಞ ಮಾಡಲು ನಿಶ್ಚಯಿಸಿದಾಗ ಯಜಮಾನ ಯಾಗಭೂಮಿಯನ್ನು ಶುದ್ಧಿ ಮಾಡಬೇಕು. ಹಾಗೇ ಭೂಮಿಯನ್ನು ಶೋಧಿಸುತ್ತಿದ್ದಾಗ ಇವಳು ಕಂಡಳು. ಚಿನ್ನದ ಮೈಬಣ್ಣದ, ಮುದ್ದಾದ ಮುಖದ, ದುಂಡು ಗಲ್ಲದ, ನಯವಾದ ಚೂಪು ಮೂಗಿನ, ಹೊಳೆವ ಕಂಗಳ, ಕೆನ್ನೆ ಹೊಳಪಿನ, ಸುಂದರ; ಅತಿ ಸುಂದರ ಕನ್ಯೆ ಪ್ರತ್ಯಕ್ಷಳಾಗಿದ್ದಳು. ಅವಳಲ್ಲಿ ಹೇಗೆ ಬಂದಳು, ಎಲ್ಲಿಂದ ಬಂದಳು, ಯಾರು ಕರೆತಂದು ಬಿಟ್ಟರು ಎಂಬುದೊಂದೂ ಗೊತ್ತಾಗಲಿಲ್ಲ. ಅವಳನ್ನು ಕಂಡಾಗ ನಾನು ಉತ್ತಿದ್ದ ನೇಗಿಲ ಗೆರೆಯ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿದ್ದಳು. ನೇಗಿಲಿನಿಂದ ಆದ ಗೆರೆಗೆ "ಸೀತಾ" ಎಂದು ತಮಗೂ ಗೊತ್ತು. ನಾನು "ಸೀತಾ" ಎಂದೆ, ಅವಳು "ಹಾಂ" ಎಂದಳು.