ಪುಷ್ಕರದಲ್ಲಿ ಏನೋ ಸದ್ದು. ಪಾರದರ್ಶಕ ಬಿಳಿಸೀರೆಯುಟ್ಟ ಸುಂದರಿ. ಅಪ್ರತಿಮ ಸುಂದರಿ, ಸುಪುಷ್ಟಾಂಗೋಪಾಂಗಗಳ ಅಂದವೇ ಮೈವೆತ್ತ ಮೋಹಿನಿ. ’ ಇಷ್ಟು ನಿರ್ಭಯವಾಗಿ ನಾಚಿಕೆಯ ಪೊರೆ ಕಳಚಿ ಅರೆನಗ್ನಳಾಗಿ ಈಜುತ್ತಿದ್ದಾಳೆಂದರೆ ಇವಳು ಯಾರೋ ದೇವಕನ್ಯೆಯೋ, ಯಕ್ಷಿಯೋ ಇರಬೇಕು. ಇವಳನ್ನು ನೋಡುತ್ತಿದ್ದರೆ ಮನಸ್ಸು ಅವಳಲ್ಲಿ ಅನುರಕ್ತವಾಗಿದೆ. ಅವಳ ಸಂಗ ಬೇಕೆನಿಸುತ್ತಿದೆ.’ " ನನ್ನ ಆಶ್ರಮದ ಬಳಿ ಬಂದು ಅದಕ್ಕೊಂದು ಚೆಲುವು ಕೊಟ್ಟ ಕನ್ಯೆ, ನೀನು ಯಾರು? ನಾನು ವಿಶ್ವಮಿತ್ರನೆಂಬ ಋಷಿ. " . ಮಾತು ಮುಗಿಯುತ್ತಿದ್ದಂತೆಯೇ ನೀರು ಬಿಟ್ಟೆದ್ದು ಬಂದಳು. ಬಿಳಿ ಬಣ್ಣದ ಮಿಂಚಿನ ದೇಹ. ಖಚಿತವಾಗಿ ತಿದ್ದಿದ ಉಬ್ಬು ತಗ್ಗುಗಳು. ಏರಿಳಿಯುತ್ತಿರುವ ವಕ್ಷ ಸ್ಥಲ. ಹಿಡಿನಡು. ಮುಂದೆ ಬಂದು ಬಗ್ಗಿ ನಮಸ್ಕರಿಸಿದಳು. ಆ ಭಂಗಿ, ಆ ಸಾಮಿಪ್ಯ, ಆ ದರ್ಶನ, ಆ ಸನ್ನಿವೇಶ, ಋಷಿ ಪದದಿಂದಾದ ನಿರಾಶೆಯ ಮಧ್ಯೆ ಈ ಅಪೂರ್ವ ಲಾವಣ್ಯವತಿಯಿಂದ ಉಂಟಾದ ಏನೋ ಒಂದು ಭಾವ ತೀವ್ರತೆ. ಅನಂಗ ಅಂಕೆಗೆ ಸಿಕ್ಕುಬಿಟ್ಟರು ಮುನಿಗಳು!! (ದೃಷ್ಟ್ವಾ ಕಂದರ್ಪ ವಶಗೋ ಮುನಿಃ)
